سالها پیش در چنین  روزی که  دیروز صبحی بود که امروز به آن  می بالیم و پر افتخار خادم مکتب حقّش هستیم.دیروزی که فردایش روز قیامت است.دیروزیست که انسانهای بسیار در مکتبش به بلندمرتبگی  وخویش تنداری دست می یابند.

در 18 ربیع الاول آن سال زمان آن فرارسیده بود که محمد(ص) پای در دنیایی که پر از جهل و نادانی و ستم وستمکاری بود بگذارد و مردم را با خالق خود و جهان هستی آشنا سازد و کلام حق پروردگار را برای آنان بازگو کند،رحمانی بودن را بگوید تا  معنای گناه را درک کنند.تلخیه مزه گناه را مکرراً می فرمودند تا مزۀ شیرین عبادت در وجودشان نقش ببندد.محمد(ص) به آنان این را فهماند که اگر کسی بتهای مقدس آنان را نسازد دیگر بتی برای پرستش بوجود نمی آید پس این جهان همراه با انسانها و دیگر موجودات،کوهها،دریاها و اینهمه نعمت بدونه خالق نمی تواند خلق شده باشد.همۀ اینها دلایلی کافی و عقلانی برای اثبات  خداوند است.

محمد(ص) کتاب آسمانی قرآن را در سینه داشت و آن را به مسلمانان هدیه کرد تا از آن ببعد آن را بخوانند و برای بهتر زندگی کردن خویش  و پیشرفت جامعه از آن استفاده کنند.از آن درس بگیرند و آگاه شوند.او تنها فرستادۀ پروردگار  بود که  همچون وزیری  لایق و شایسته چون علی(ع) را در کناره خود داشت.محمد(ص) آمد تا ادیان ماقبل خود را تکمیل کند،مراسم حج را بر مسلمانان واجب شمارد و خدمت به خلق را عبادت معنا دهد.

آری.. براستی او شمع محفل الهی بود بیایید با هم پرواز کنیم بدور شعله فروزان عشق الهی خود را پروانه صفت نابود کنید