عـاشـق عشـق علـی

خدا ایمان را واجب کرد براى پاکى از شرک ورزیدن ، و نماز را براى پرهیز از خود بزرگ دیدن ، و زکات را تا موجب رسیدن روزى شود ، و روزه را تا اخلاص آفریدگان آزموده گردد ، و حج را براى نزدیک شدن دینداران ، و جهاد را براى ارجمندى اسلام و مسلمانان ، و امر به معروف را براى اصلاح کار همگان ، و نهى از منکر را براى بازداشتن بیخردان ، و پیوند با خویشاوندان را به خاطر رشد و فراوان شدن شمار آنان ، و قصاص را تا خون ریخته نشود ، و برپا داشتن حد را تا آنچه حرام است بزرگ نماید ، و ترک میخوارگى را تا خرد برجاى ماند ، و دورى از دزدى را تا پاکدامنى از دست نشود ، و زنا را وانهادن تا نسب نیالاید ، و غلامبارگى را ترک کردن تا نژاد فراوان گردد ، و گواهى دادنها را بر حقوق واجب فرمود تا حقوق انکار شده استیفا شود ، و دروغ نگفتن را ، تا راستگویى حرمت یابد ، و سلام کردن را تا از ترس ایمنى آرد ، و امامت را تا نظام امت پایدار باشد ، و فرمانبردارى را تا امام در دیده‏ها بزرگ نماید . [نهج البلاغه]

سالها پیش در چنین روزی که دیروز صبحی بود که امروز به آن می بالیم و پر افتخار خادم مکتب حقّش هستیم.دیروزی که فردایش روز قیامت است.دیروزیست که انسانهای بسیار در مکتبش به بلندمرتبگی وخویش تنداری دست می یابند.

در 18 ربیع الاول آن سال زمان آن فرارسیده بود که محمد(ص) پای در دنیایی که پر از جهل و نادانی و ستم وستمکاری بود بگذارد و مردم را با خالق خود و جهان هستی آشنا سازد و کلام حق پروردگار را برای آنان بازگو کند،رحمانی بودن را بگوید تا معنای گناه را درک کنند.تلخیه مزه گناه را مکرراً می فرمودند تا مزۀ شیرین عبادت در وجودشان نقش ببندد.محمد(ص) به آنان این را فهماند که اگر کسی بتهای مقدس آنان را نسازد دیگر بتی برای پرستش بوجود نمی آید پس این جهان همراه با انسانها و دیگر موجودات،کوهها،دریاها و اینهمه نعمت بدونه خالق نمی تواند خلق شده باشد.همۀ اینها دلایلی کافی و عقلانی برای اثبات خداوند است.

محمد(ص) کتاب آسمانی قرآن را در سینه داشت و آن را به مسلمانان هدیه کرد تا از آن ببعد آن را بخوانند و برای بهتر زندگی کردن خویش و پیشرفت جامعه از آن استفاده کنند.از آن درس بگیرند و آگاه شوند.او تنها فرستادۀ پروردگار بود که همچون وزیری لایق و شایسته چون علی(ع) را در کناره خود داشت.محمد(ص) آمد تا ادیان ماقبل خود را تکمیل کند،مراسم حج را بر مسلمانان واجب شمارد و خدمت به خلق را عبادت معنا دهد.

آری.. براستی او شمع محفل الهی بود بیایید با هم پرواز کنیم بدور شعله فروزان عشق الهی خود را پروانه صفت نابود کنید